നോവല്
ദേവദാരുവിന്നരികത്ത്.....35
വണ്ടിയുടെ വേഗം കൂടുംതോറും ഫസിയ അമറിന്റെ മുഖത്ത് തന്നെ നോക്കിയിരുന്നു. ആ യാത്രയ്ക്കിടയില് അവര് കുറേനേരം പരസ്പരം ഉരിയാടിയിരുന്നില്ല. അമറിന്റെ ശ്രദ്ധ ഡ്രൈവിങ്ങിലോ, അതോ മറ്റെന്തെങ്കിലും ചിന്ത അവനെ അലട്ടുന്നുണ്ടോ എന്ന് അവള്ക്കു സംശയമായി. അവള് കുറേനേരം കൂടി ആ മൗനം തുടര്ന്നുവെങ്കിലും ഒടുവില് വളര്ന്നു വന്ന ആകാംക്ഷ അവളെക്കൊണ്ട് അത് പറയാന് തോന്നിപ്പിച്ചു.
"എന്താണ് അമറേട്ടാ... ?? ഒരുപാട് ചിന്തിക്കുന്നുവെന്ന് ആ മനസ്സ് പറയുന്നു... എന്താണ് മനസ്സിനെ വിഷമിപ്പിക്കുന്ന ആ ചിന്ത..??
അവളുടെ ചോദ്യത്തിന് പെട്ടെന്ന് അവന് "ങേ" എന്ന ഒരു ഞെട്ടലോടെയാണ് പ്രതികരിച്ചത്. അതില് നിന്നും ഫസിയ തീര്ച്ചപ്പെടുത്തി അമറിന്റെ മനസ്സിവിടെ അല്ലെന്ന്. അവള് അടുത്തതായി എന്തോ ചോദിക്കാന് ഭാവിക്കുമ്പോഴെയ്ക്കും അവന് പറഞ്ഞു.
"ഞാന് അമ്മയെക്കുറിച്ച് ഓര്ത്തുപോയതാണ്. ദിവസം രണ്ടാവാന് പോകുന്നു. അമ്മ വിഷമിക്കുന്നുണ്ടാകും തീര്ച്ച...."
അവള് പിന്നെ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. കുനിഞ്ഞിരിക്കുക മാത്രമാണ് ചെയ്തത്. ഒടുവില് അവരുടെ വാഹനം അവള് പറഞ്ഞ വഴികളിലൂടെ സഞ്ചരിയ്ക്കാന് തുടങ്ങി. ആ പാതയുടെ ഒടുവില് അത് ചെന്ന് നിന്നത് മനോഹരമായ ഒരു വീടിനു മുന്നിലാണ്. അമര് കാര്പോര്ച്ചിലേയ്ക്ക് വണ്ടി കയറ്റി ഇട്ടു. അവരെ സ്വീകരിക്കാന് ആരും അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. രണ്ടു പേരും കാറു വിട്ടു പുറത്തിറങ്ങി. സമയം നന്നേ ഇരുണ്ടിരുന്നു. മാനത്ത് കണ്ട മഴക്കാറുകള് പെയ്യാതെ ഉറഞ്ഞുനിന്നിരുന്നു. ഫസിയ വീടിന്റെ പടികള് കയറാന് തുടങ്ങി. ഒപ്പം മടിച്ചു മടിച്ചു നിന്ന അമറിനെ അവള് അകത്തേയ്ക്ക് ക്ഷണിച്ചു. അടഞ്ഞ വാതില് തള്ളിതുറന്നവള് അകത്തേയ്ക്ക് കയറി. ഒപ്പം അമറും. അപ്പോഴേയ്ക്കും വീടിന്റെ അകത്തളത്തില് എവിടെ നിന്നോ ഒരു വൃദ്ധന് അവിടേയ്ക്ക് ഓടിവന്നു. ഫസിയയെക്കണ്ട അയാള് പെട്ടെന്ന് ചോദിച്ചു.
"എവിടായിരുന്നു ഫസിയക്കുഞ്ഞേ ഇതുവരെ..?? എന്താ തലയിലൊരു മുറിവ്..??
അയാളുടെ ചോദ്യങ്ങള്ക്ക് ഉത്തരം നല്കാതെ അവള് മറുചോദ്യം ചോദിച്ചു.
"ഉമ്മ എവിടെ...??? ഉമ്മ എന്നെ അന്വേഷിച്ചോ??
"ഇല്ല.. ഇന്നലെ പോയതാണ് ഇതുവരെയും വന്നിട്ടില്ല..." അയാളുടെ മറുപടി
അമറിന് കാര്യങ്ങള് ഏറെക്കുറെ പിടികിട്ടി. ഫസിയ പറഞ്ഞത് നൂറു ശതമാനം ശരിയെന്നു അവന് മനസ്സിലുറപ്പിച്ചു. ഫസിയയ്ക്ക് പിറകില് ഈവിധ ചിന്തകളുമായി നിശ്ചലനായി നിന്ന അവനെ അവള് മുകളിലേയ്ക്ക് ക്ഷണിച്ചു. അവള്ക്കൊപ്പം പടിക്കെട്ടുകള് ഓരോന്നും ചവിട്ടിക്കയറുമ്പോള് മനസ്സില് എവിടെ നിന്നോ ഒരു നോവു പാഞ്ഞെത്തി. ഒടുവില്, പടിക്കെട്ടുകള് താണ്ടി അവള് വാതില് ചാരിക്കിടന്ന ഒരു മുറിയുടെ അരുകിലെത്തി ഒന്ന് നിന്നു. പിന്നെ അവള്ക്കു പിന്നിലായി നിന്ന അമറിനെ തിരിഞ്ഞു നോക്കി. വരൂ എന്ന് അവളുടെ കണ്ണുകള് അവനോടു പറഞ്ഞു. ഒപ്പം വാതില് അവള് മെല്ലെ തുറന്നു. വാതില് തുറന്നതും ഡെറ്റോളിന്റെ ഗന്ധം അവന്റെ നാസികകളില് തുളഞ്ഞു കയറി. അമര് അവള്ക്കൊപ്പം മെല്ലെ അകത്തേയ്ക്ക് കയറി. കയറുന്ന വേളയില് തന്നെ കിടക്കയില് ഒരു രൂപം അവന് കണ്ടു. അവന്റെ കണ്ണുകള് വല്ലാതെ കുറുകി. അവന് കിടക്കയ്ക്കരുകില് എത്തി നില്ക്കുമ്പോഴേയ്ക്കും ഫസിയ തിരികെ വാതിലില് തന്നെ എത്തിയിരുന്നു. അവിടെ നിന്നവള് ഉറക്കെ വിളിച്ചു.
"ബാലമ്മാവാ...."
"എന്തോ... ദാ വരുന്നു കുഞ്ഞേ...." അവളുടെ വിളിക്കൊപ്പം മറുവിളി നല്കി അയാള് പടിക്കെട്ടുകള് ഓടിക്കയറാന് തുടങ്ങി. ഒടുവില്, വാതിലിനരുകില് അവളുടെ മുന്നില് വന്നയാള് ഒച്ചാനിച്ചു നിന്നു.
ഫസിയ അയാളോട് ചിലത് ചോദിച്ചത് വളരെ രൂക്ഷമായ വാക്കുകളോടെ ആയിരുന്നു.
"എന്തിനിങ്ങനെ എന്റെ മുന്നില് നിങ്ങള് ഒച്ചാനിച്ചു നില്ക്കുന്നു ബാലമ്മാവാ. ഇന്ന് രണ്ടു ദിവസം ആയി. എന്താ ബാപ്പയ്ക്ക് ഷേവ് ചെയ്യാഞ്ഞേ..?? ചായ കൊടുത്തോ? ഒരു നേരത്തെയെങ്കിലും ഭക്ഷണം കൊടുത്തോ..?? പോട്ടെ ഈ മുറി ഒന്ന് ശരിയ്ക്ക് നിങ്ങള് വൃത്തിയാക്കിയോ??
അവളുടെ ചോദ്യത്തില് അയാള് നിന്നു പരുങ്ങി. അവളുടെ ചോദ്യം കേട്ടപ്പോള് അമറിന് സമാധാനമായി. അവന് ചുറ്റും നോക്കി. അവള് പറഞ്ഞത് ശരിയാണ്. അപ്പോഴേയ്ക്കും ഫസിയയുടെ ചോദ്യത്തിന് അയാള് വിക്കിവിക്കി മറുപടി പറഞ്ഞു.
"മോളുടെ ഉമ്മ തന്ന ജോലി പോലും എനിക്കിതുവരെ ചെയ്തു തീര്ക്കാന് കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല. ബാപ്പയ്ക്ക് ഞാന് ഭക്ഷണം കൊടുത്തു. ഷേവ് ചെയ്തുകൊടുക്കാന് ഇതുവരെയും സമയം കിട്ടിയില്ല. അയാള് ദയവു ആഗ്രഹിക്കും പോലെ അവളെ നോക്കി. അവള് പിന്നീടൊന്നും പറഞ്ഞില്ല. ഫസിയ തിരികെ ബാപ്പയ്ക്കരുകില് വരുമ്പോള് അമര് കിടക്കയില് അയാള്ക്കരുകില് ഇരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ആ രൂപത്തോട് ഒരു പരിചയവും അവനു തോന്നിയില്ല. ഒരു ആള് രൂപം മാത്രം. ഒട്ടിയ കവിളുകളും വയറും, കുഴിഞ്ഞ കണ്ണുകളും മാത്രമുള്ള ആ രൂപം അവനെങ്ങിനെ തിരിച്ചറിയാന്. എങ്കിലും അമറിനെ കണ്ട മാത്രയില് ആ രൂപത്തിന്റെ കണ്ണുകള് തിളങ്ങി വന്നതവന് കണ്ടു. വളരെ ശ്രമപ്പെട്ടാണെങ്കിലും അയാളുടെ വലതുകരം അമറിന്റെ തുടകളില് മെല്ലെപ്പതിഞ്ഞു. അമര് അത്ഭുതത്തോടെ അയാളെ നോക്കി. അയാളുടെ ചുക്കിച്ചുളിങ്ങിയ വിരലുകള് അമറിന്റെ ശരീരത്തിലൂടെ മെല്ലെ മുകളിലേയ്ക്ക് ചലിയ്ക്കാന് തുടങ്ങി. അമര് അയാളുടെ മുഖത്തേയ്ക്കു തന്നെ നോക്കി. ആ കണ്ണുകള് അടഞ്ഞുതുറക്കുന്നത് അവന് കണ്ടു. നിമിഷങ്ങള്ക്കുള്ളില് ആ കണ്ചാലുകളിലൂടെ കണ്ണുനീര് ധാരയായി പുറത്തേയ്ക്ക് വന്നു. ഫസിയയും അമറും ഒരുപോലെ അതിശയം പൂണ്ടു. ഫസിയ ബാപ്പയുടെ കൈപിടിച്ച് കിടക്കയ്ക്കരുകില് മുട്ടുകുത്തി ഇരുന്നു. അയാളുടെ ചെവിയുടെ അടുത്തായി അവള് ചുണ്ടുകള് കൊണ്ടുവന്നു പിന്നെ മെല്ലെ ചോദിച്ചു.
"ബാപ്പാ........ അറിയുമോ ഈ ആളെ..??? "
അയാള് മെല്ലെ തലകുലുക്കി. അയാളുടെ ചുണ്ടുകള് വിതുമ്പാന് തുടങ്ങി. ഒട്ടിയ വയര് താളത്തില് ശ്വാസത്തിനൊപ്പം വിറയ്ക്കാനും തുടങ്ങി. അയാളുടെ തലകുലുക്കലില് അമറിനും ഫസിയയ്ക്കും ഒന്നും മനസ്സിലായില്ല. ഫസിയ വീണ്ടും ചോദിച്ചു.
"അതെങ്ങിനെയാ ബാപ്പാ... എങ്ങിനെയാ ബാപ്പ അറിയുന്നേ..??
അവളുടെ ചോദ്യം കേട്ട അയാള് കണ്ണുകള് മുറുകെയടച്ചു. അമറിന്റെ ശരീരത്തില് പാതിവഴിയില് നിന്നിരുന്ന അയാളുടെ കൈവിരലുകള് മെല്ലെ ചലിയ്ക്കാന് തുടങ്ങി. അതവന്റെ വയറിലൂടെ, നെഞ്ചിലൂടെ കഴുത്തിലൂടെ ചുണ്ടുകളില് സ്പര്ശിച്ചു മുഖം തലോടാന് തുടങ്ങി. അമര് അവന് പോലുമറിയാതെ കരയാന് തുടങ്ങി. അവന്റെ ഓര്മകളില് എവിടെയോ ആ സ്പര്ശനം അറിഞ്ഞപോലെ... അയാളുടെ ചുക്കിച്ചുളിങ്ങിയ കൈയിലേയ്ക്ക് അവന് സ്വന്തം കൈകള് ചേര്ത്തുപിടിച്ചു. സ്വപ്നം കാണുന്ന പോലെ അവന് കണ്ണുകള് പൂട്ടി... ഫസിയ നടക്കുന്നതെന്തന്നറിയാതെ വിളറി നിന്നു. അമര് കിടക്കയിലൂടെ ഊര്ന്നു താഴേയ്ക്കിറങ്ങി. അയാളുടെ കൈവിരലുകള് അവന് നെഞ്ചിലേയ്ക്ക് ചേര്ത്തുപിടിച്ചു. പിന്നെ കിടക്കയ്ക്കരുകില് ഇരുന്നവന് അയാളുടെ നെഞ്ചിലേയ്ക്ക് മുഖമമര്ത്തി. പിന്നെ പൊട്ടിപ്പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു. ബാപ്പയുടെ കൈയില് നിന്നും കൈവിട്ട്, നിയന്ത്രണം വിട്ടു കരഞ്ഞ അമറിന്റെ തോളുകളില് ഫസിയ മെല്ലെപിടിച്ചു. അമര് അവളെ തിരിഞ്ഞു നോക്കിയതേയില്ല. അല്പ്പനേരം അങ്ങിനെ കരഞ്ഞവന് തോര്ന്ന കണ്ണുനീരുമായി മുഖമുയര്ത്തി. എന്നിട്ട് അയാളുടെ മുഖത്തിനരുകില് മുഖം കൊണ്ട് വന്നു അയാളുടെ കവിളുകളില് ഒന്നില് ഉമ്മ വച്ചു. എന്നിട്ട് മെല്ലെ വിളിച്ചു.
"ബാപ്പാ... ന്റെ ബഷീര് ബാപ്പാ...."
അമറിന്റെ വിളിയില് ഒരേങ്ങലോടെ ബഷീര് അവനെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു. ഫസിയ അമ്പരന്നു നിന്നു. പൊടുന്നനെ അവളുടെ മനസ്സ് കുട്ടിക്കാലത്തും പിന്നെ വളര്ന്നപ്പോഴും ബാപ്പ പറഞ്ഞ കഥകളിലൂടെയൊക്കെയും സഞ്ചരിയ്ക്കാന് തുടങ്ങി. ആ ഓര്മ്മകളിള് അവള് ആരെയോ തിരഞ്ഞു. ഒടുവില്, പൊടുന്നനെ അവള് അവളുടെ ചിന്തകള്ക്ക് വിരാമമിട്ടു. ഫസിയയുടെ ശരീരം മെല്ലെ വിറയ്ക്കാന് തുടങ്ങി. അമറിന്റെ തോളില് പിടിച്ചവള് കരയാന് തുടങ്ങി. പിന്നെ കരച്ചിലോടെ അമറിനോട് ചോദിച്ചു.
"അമര്.... ഈ അമര് .... രഘു അപ്പാടെ മോനാണോ...??
അമര് അവളെ നോക്കി തലകുലുക്കി.... ഫസിയ വല്ലാത്തൊരു സ്നേഹത്തോടെ, സന്തോഷത്തോടെ ഉറക്കെ കരയാന് തുടങ്ങി. അമര് ബഷീറിനോട് ചോദിച്ചു.
"എന്തിനാ ബാപ്പ ഇത്രേം സഹിച്ചിട്ടും... ഇവിടെ നിന്നെ. അങ്ങട് വരായിരുന്നില്ലേ..?? ഇനി ആരും എന്റെ അമ്മാനെ ഒന്നും പറയില്ല. ഞാനുണ്ടായിരുന്നല്ലോ ബാപ്പ എല്ലാത്തിനും.... ഞാനുണ്ടായിരുന്നല്ലോ ബാപ്പ എല്ലാത്തിനും..." അവന് കിടയ്ക്കരുകില് മുഖം ചേര്ത്ത് കരഞ്ഞു.
രാവേറെ കടന്നുപോയത് അവര് മൂവരും അറിഞ്ഞതേയില്ല. കൂരിരുളടിഞ്ഞ ആ രാവില് ഇടിമുഴക്കങ്ങള് കേള്ക്കാന് തുടങ്ങി. പെട്ടെന്ന് പാഞ്ഞുവന്ന മഴ ജനലിനുവെളിയില് അവരുടെ കണ്മുന്നില് നിന്നാര്ത്തുകരഞ്ഞു. വീടിന്റ കാര് പോര്ച്ചിലേയ്ക്ക് അമറിന്റെ കാറിനു പിന്നിലായി പാതി നനഞ്ഞുകൊണ്ടൊരു കാര് വന്നു നിന്നു.
(തുടരും)
ശ്രീ വര്ക്കല
ദേവദാരുവിന്നരികത്ത്.....35
വണ്ടിയുടെ വേഗം കൂടുംതോറും ഫസിയ അമറിന്റെ മുഖത്ത് തന്നെ നോക്കിയിരുന്നു. ആ യാത്രയ്ക്കിടയില് അവര് കുറേനേരം പരസ്പരം ഉരിയാടിയിരുന്നില്ല. അമറിന്റെ ശ്രദ്ധ ഡ്രൈവിങ്ങിലോ, അതോ മറ്റെന്തെങ്കിലും ചിന്ത അവനെ അലട്ടുന്നുണ്ടോ എന്ന് അവള്ക്കു സംശയമായി. അവള് കുറേനേരം കൂടി ആ മൗനം തുടര്ന്നുവെങ്കിലും ഒടുവില് വളര്ന്നു വന്ന ആകാംക്ഷ അവളെക്കൊണ്ട് അത് പറയാന് തോന്നിപ്പിച്ചു.
"എന്താണ് അമറേട്ടാ... ?? ഒരുപാട് ചിന്തിക്കുന്നുവെന്ന് ആ മനസ്സ് പറയുന്നു... എന്താണ് മനസ്സിനെ വിഷമിപ്പിക്കുന്ന ആ ചിന്ത..??
അവളുടെ ചോദ്യത്തിന് പെട്ടെന്ന് അവന് "ങേ" എന്ന ഒരു ഞെട്ടലോടെയാണ് പ്രതികരിച്ചത്. അതില് നിന്നും ഫസിയ തീര്ച്ചപ്പെടുത്തി അമറിന്റെ മനസ്സിവിടെ അല്ലെന്ന്. അവള് അടുത്തതായി എന്തോ ചോദിക്കാന് ഭാവിക്കുമ്പോഴെയ്ക്കും അവന് പറഞ്ഞു.
"ഞാന് അമ്മയെക്കുറിച്ച് ഓര്ത്തുപോയതാണ്. ദിവസം രണ്ടാവാന് പോകുന്നു. അമ്മ വിഷമിക്കുന്നുണ്ടാകും തീര്ച്ച...."
അവള് പിന്നെ ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല. കുനിഞ്ഞിരിക്കുക മാത്രമാണ് ചെയ്തത്. ഒടുവില് അവരുടെ വാഹനം അവള് പറഞ്ഞ വഴികളിലൂടെ സഞ്ചരിയ്ക്കാന് തുടങ്ങി. ആ പാതയുടെ ഒടുവില് അത് ചെന്ന് നിന്നത് മനോഹരമായ ഒരു വീടിനു മുന്നിലാണ്. അമര് കാര്പോര്ച്ചിലേയ്ക്ക് വണ്ടി കയറ്റി ഇട്ടു. അവരെ സ്വീകരിക്കാന് ആരും അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. രണ്ടു പേരും കാറു വിട്ടു പുറത്തിറങ്ങി. സമയം നന്നേ ഇരുണ്ടിരുന്നു. മാനത്ത് കണ്ട മഴക്കാറുകള് പെയ്യാതെ ഉറഞ്ഞുനിന്നിരുന്നു. ഫസിയ വീടിന്റെ പടികള് കയറാന് തുടങ്ങി. ഒപ്പം മടിച്ചു മടിച്ചു നിന്ന അമറിനെ അവള് അകത്തേയ്ക്ക് ക്ഷണിച്ചു. അടഞ്ഞ വാതില് തള്ളിതുറന്നവള് അകത്തേയ്ക്ക് കയറി. ഒപ്പം അമറും. അപ്പോഴേയ്ക്കും വീടിന്റെ അകത്തളത്തില് എവിടെ നിന്നോ ഒരു വൃദ്ധന് അവിടേയ്ക്ക് ഓടിവന്നു. ഫസിയയെക്കണ്ട അയാള് പെട്ടെന്ന് ചോദിച്ചു.
"എവിടായിരുന്നു ഫസിയക്കുഞ്ഞേ ഇതുവരെ..?? എന്താ തലയിലൊരു മുറിവ്..??
അയാളുടെ ചോദ്യങ്ങള്ക്ക് ഉത്തരം നല്കാതെ അവള് മറുചോദ്യം ചോദിച്ചു.
"ഉമ്മ എവിടെ...??? ഉമ്മ എന്നെ അന്വേഷിച്ചോ??
"ഇല്ല.. ഇന്നലെ പോയതാണ് ഇതുവരെയും വന്നിട്ടില്ല..." അയാളുടെ മറുപടി
അമറിന് കാര്യങ്ങള് ഏറെക്കുറെ പിടികിട്ടി. ഫസിയ പറഞ്ഞത് നൂറു ശതമാനം ശരിയെന്നു അവന് മനസ്സിലുറപ്പിച്ചു. ഫസിയയ്ക്ക് പിറകില് ഈവിധ ചിന്തകളുമായി നിശ്ചലനായി നിന്ന അവനെ അവള് മുകളിലേയ്ക്ക് ക്ഷണിച്ചു. അവള്ക്കൊപ്പം പടിക്കെട്ടുകള് ഓരോന്നും ചവിട്ടിക്കയറുമ്പോള് മനസ്സില് എവിടെ നിന്നോ ഒരു നോവു പാഞ്ഞെത്തി. ഒടുവില്, പടിക്കെട്ടുകള് താണ്ടി അവള് വാതില് ചാരിക്കിടന്ന ഒരു മുറിയുടെ അരുകിലെത്തി ഒന്ന് നിന്നു. പിന്നെ അവള്ക്കു പിന്നിലായി നിന്ന അമറിനെ തിരിഞ്ഞു നോക്കി. വരൂ എന്ന് അവളുടെ കണ്ണുകള് അവനോടു പറഞ്ഞു. ഒപ്പം വാതില് അവള് മെല്ലെ തുറന്നു. വാതില് തുറന്നതും ഡെറ്റോളിന്റെ ഗന്ധം അവന്റെ നാസികകളില് തുളഞ്ഞു കയറി. അമര് അവള്ക്കൊപ്പം മെല്ലെ അകത്തേയ്ക്ക് കയറി. കയറുന്ന വേളയില് തന്നെ കിടക്കയില് ഒരു രൂപം അവന് കണ്ടു. അവന്റെ കണ്ണുകള് വല്ലാതെ കുറുകി. അവന് കിടക്കയ്ക്കരുകില് എത്തി നില്ക്കുമ്പോഴേയ്ക്കും ഫസിയ തിരികെ വാതിലില് തന്നെ എത്തിയിരുന്നു. അവിടെ നിന്നവള് ഉറക്കെ വിളിച്ചു.
"ബാലമ്മാവാ...."
"എന്തോ... ദാ വരുന്നു കുഞ്ഞേ...." അവളുടെ വിളിക്കൊപ്പം മറുവിളി നല്കി അയാള് പടിക്കെട്ടുകള് ഓടിക്കയറാന് തുടങ്ങി. ഒടുവില്, വാതിലിനരുകില് അവളുടെ മുന്നില് വന്നയാള് ഒച്ചാനിച്ചു നിന്നു.
ഫസിയ അയാളോട് ചിലത് ചോദിച്ചത് വളരെ രൂക്ഷമായ വാക്കുകളോടെ ആയിരുന്നു.
"എന്തിനിങ്ങനെ എന്റെ മുന്നില് നിങ്ങള് ഒച്ചാനിച്ചു നില്ക്കുന്നു ബാലമ്മാവാ. ഇന്ന് രണ്ടു ദിവസം ആയി. എന്താ ബാപ്പയ്ക്ക് ഷേവ് ചെയ്യാഞ്ഞേ..?? ചായ കൊടുത്തോ? ഒരു നേരത്തെയെങ്കിലും ഭക്ഷണം കൊടുത്തോ..?? പോട്ടെ ഈ മുറി ഒന്ന് ശരിയ്ക്ക് നിങ്ങള് വൃത്തിയാക്കിയോ??
അവളുടെ ചോദ്യത്തില് അയാള് നിന്നു പരുങ്ങി. അവളുടെ ചോദ്യം കേട്ടപ്പോള് അമറിന് സമാധാനമായി. അവന് ചുറ്റും നോക്കി. അവള് പറഞ്ഞത് ശരിയാണ്. അപ്പോഴേയ്ക്കും ഫസിയയുടെ ചോദ്യത്തിന് അയാള് വിക്കിവിക്കി മറുപടി പറഞ്ഞു.
"മോളുടെ ഉമ്മ തന്ന ജോലി പോലും എനിക്കിതുവരെ ചെയ്തു തീര്ക്കാന് കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല. ബാപ്പയ്ക്ക് ഞാന് ഭക്ഷണം കൊടുത്തു. ഷേവ് ചെയ്തുകൊടുക്കാന് ഇതുവരെയും സമയം കിട്ടിയില്ല. അയാള് ദയവു ആഗ്രഹിക്കും പോലെ അവളെ നോക്കി. അവള് പിന്നീടൊന്നും പറഞ്ഞില്ല. ഫസിയ തിരികെ ബാപ്പയ്ക്കരുകില് വരുമ്പോള് അമര് കിടക്കയില് അയാള്ക്കരുകില് ഇരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ആ രൂപത്തോട് ഒരു പരിചയവും അവനു തോന്നിയില്ല. ഒരു ആള് രൂപം മാത്രം. ഒട്ടിയ കവിളുകളും വയറും, കുഴിഞ്ഞ കണ്ണുകളും മാത്രമുള്ള ആ രൂപം അവനെങ്ങിനെ തിരിച്ചറിയാന്. എങ്കിലും അമറിനെ കണ്ട മാത്രയില് ആ രൂപത്തിന്റെ കണ്ണുകള് തിളങ്ങി വന്നതവന് കണ്ടു. വളരെ ശ്രമപ്പെട്ടാണെങ്കിലും അയാളുടെ വലതുകരം അമറിന്റെ തുടകളില് മെല്ലെപ്പതിഞ്ഞു. അമര് അത്ഭുതത്തോടെ അയാളെ നോക്കി. അയാളുടെ ചുക്കിച്ചുളിങ്ങിയ വിരലുകള് അമറിന്റെ ശരീരത്തിലൂടെ മെല്ലെ മുകളിലേയ്ക്ക് ചലിയ്ക്കാന് തുടങ്ങി. അമര് അയാളുടെ മുഖത്തേയ്ക്കു തന്നെ നോക്കി. ആ കണ്ണുകള് അടഞ്ഞുതുറക്കുന്നത് അവന് കണ്ടു. നിമിഷങ്ങള്ക്കുള്ളില് ആ കണ്ചാലുകളിലൂടെ കണ്ണുനീര് ധാരയായി പുറത്തേയ്ക്ക് വന്നു. ഫസിയയും അമറും ഒരുപോലെ അതിശയം പൂണ്ടു. ഫസിയ ബാപ്പയുടെ കൈപിടിച്ച് കിടക്കയ്ക്കരുകില് മുട്ടുകുത്തി ഇരുന്നു. അയാളുടെ ചെവിയുടെ അടുത്തായി അവള് ചുണ്ടുകള് കൊണ്ടുവന്നു പിന്നെ മെല്ലെ ചോദിച്ചു.
"ബാപ്പാ........ അറിയുമോ ഈ ആളെ..??? "
അയാള് മെല്ലെ തലകുലുക്കി. അയാളുടെ ചുണ്ടുകള് വിതുമ്പാന് തുടങ്ങി. ഒട്ടിയ വയര് താളത്തില് ശ്വാസത്തിനൊപ്പം വിറയ്ക്കാനും തുടങ്ങി. അയാളുടെ തലകുലുക്കലില് അമറിനും ഫസിയയ്ക്കും ഒന്നും മനസ്സിലായില്ല. ഫസിയ വീണ്ടും ചോദിച്ചു.
"അതെങ്ങിനെയാ ബാപ്പാ... എങ്ങിനെയാ ബാപ്പ അറിയുന്നേ..??
അവളുടെ ചോദ്യം കേട്ട അയാള് കണ്ണുകള് മുറുകെയടച്ചു. അമറിന്റെ ശരീരത്തില് പാതിവഴിയില് നിന്നിരുന്ന അയാളുടെ കൈവിരലുകള് മെല്ലെ ചലിയ്ക്കാന് തുടങ്ങി. അതവന്റെ വയറിലൂടെ, നെഞ്ചിലൂടെ കഴുത്തിലൂടെ ചുണ്ടുകളില് സ്പര്ശിച്ചു മുഖം തലോടാന് തുടങ്ങി. അമര് അവന് പോലുമറിയാതെ കരയാന് തുടങ്ങി. അവന്റെ ഓര്മകളില് എവിടെയോ ആ സ്പര്ശനം അറിഞ്ഞപോലെ... അയാളുടെ ചുക്കിച്ചുളിങ്ങിയ കൈയിലേയ്ക്ക് അവന് സ്വന്തം കൈകള് ചേര്ത്തുപിടിച്ചു. സ്വപ്നം കാണുന്ന പോലെ അവന് കണ്ണുകള് പൂട്ടി... ഫസിയ നടക്കുന്നതെന്തന്നറിയാതെ വിളറി നിന്നു. അമര് കിടക്കയിലൂടെ ഊര്ന്നു താഴേയ്ക്കിറങ്ങി. അയാളുടെ കൈവിരലുകള് അവന് നെഞ്ചിലേയ്ക്ക് ചേര്ത്തുപിടിച്ചു. പിന്നെ കിടക്കയ്ക്കരുകില് ഇരുന്നവന് അയാളുടെ നെഞ്ചിലേയ്ക്ക് മുഖമമര്ത്തി. പിന്നെ പൊട്ടിപ്പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു. ബാപ്പയുടെ കൈയില് നിന്നും കൈവിട്ട്, നിയന്ത്രണം വിട്ടു കരഞ്ഞ അമറിന്റെ തോളുകളില് ഫസിയ മെല്ലെപിടിച്ചു. അമര് അവളെ തിരിഞ്ഞു നോക്കിയതേയില്ല. അല്പ്പനേരം അങ്ങിനെ കരഞ്ഞവന് തോര്ന്ന കണ്ണുനീരുമായി മുഖമുയര്ത്തി. എന്നിട്ട് അയാളുടെ മുഖത്തിനരുകില് മുഖം കൊണ്ട് വന്നു അയാളുടെ കവിളുകളില് ഒന്നില് ഉമ്മ വച്ചു. എന്നിട്ട് മെല്ലെ വിളിച്ചു.
"ബാപ്പാ... ന്റെ ബഷീര് ബാപ്പാ...."
അമറിന്റെ വിളിയില് ഒരേങ്ങലോടെ ബഷീര് അവനെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു. ഫസിയ അമ്പരന്നു നിന്നു. പൊടുന്നനെ അവളുടെ മനസ്സ് കുട്ടിക്കാലത്തും പിന്നെ വളര്ന്നപ്പോഴും ബാപ്പ പറഞ്ഞ കഥകളിലൂടെയൊക്കെയും സഞ്ചരിയ്ക്കാന് തുടങ്ങി. ആ ഓര്മ്മകളിള് അവള് ആരെയോ തിരഞ്ഞു. ഒടുവില്, പൊടുന്നനെ അവള് അവളുടെ ചിന്തകള്ക്ക് വിരാമമിട്ടു. ഫസിയയുടെ ശരീരം മെല്ലെ വിറയ്ക്കാന് തുടങ്ങി. അമറിന്റെ തോളില് പിടിച്ചവള് കരയാന് തുടങ്ങി. പിന്നെ കരച്ചിലോടെ അമറിനോട് ചോദിച്ചു.
"അമര്.... ഈ അമര് .... രഘു അപ്പാടെ മോനാണോ...??
അമര് അവളെ നോക്കി തലകുലുക്കി.... ഫസിയ വല്ലാത്തൊരു സ്നേഹത്തോടെ, സന്തോഷത്തോടെ ഉറക്കെ കരയാന് തുടങ്ങി. അമര് ബഷീറിനോട് ചോദിച്ചു.
"എന്തിനാ ബാപ്പ ഇത്രേം സഹിച്ചിട്ടും... ഇവിടെ നിന്നെ. അങ്ങട് വരായിരുന്നില്ലേ..?? ഇനി ആരും എന്റെ അമ്മാനെ ഒന്നും പറയില്ല. ഞാനുണ്ടായിരുന്നല്ലോ ബാപ്പ എല്ലാത്തിനും.... ഞാനുണ്ടായിരുന്നല്ലോ ബാപ്പ എല്ലാത്തിനും..." അവന് കിടയ്ക്കരുകില് മുഖം ചേര്ത്ത് കരഞ്ഞു.
രാവേറെ കടന്നുപോയത് അവര് മൂവരും അറിഞ്ഞതേയില്ല. കൂരിരുളടിഞ്ഞ ആ രാവില് ഇടിമുഴക്കങ്ങള് കേള്ക്കാന് തുടങ്ങി. പെട്ടെന്ന് പാഞ്ഞുവന്ന മഴ ജനലിനുവെളിയില് അവരുടെ കണ്മുന്നില് നിന്നാര്ത്തുകരഞ്ഞു. വീടിന്റ കാര് പോര്ച്ചിലേയ്ക്ക് അമറിന്റെ കാറിനു പിന്നിലായി പാതി നനഞ്ഞുകൊണ്ടൊരു കാര് വന്നു നിന്നു.
(തുടരും)
ശ്രീ വര്ക്കല
